Żebyście mnie zrozumieli musimy się cofnąć kilka lat wstecz.

Pamiętam iż było to nie tak strasznie długo po przeprowadzce. Była późna (przynajmniej dla moje Mamy) godzina. W tym samym dniu miałem też moje (teraz nie pamiętam które) urodziny, byłem wtedy jeszcze mały. Jak już wspomniałem właśnie o tej porze zacząłem oglądać pewien film, od razu mnie zaciekawił, byłem ciekaw każdej sekundy, jednak kiedy Mama skończyła prace w kuchni, posprzątał itp. Chciała iść spać. Kazała kończyć oglądanie. Zacząłem ją prosić, że tylko chwile bo to koniec, ze moment - nie pomagało, Mam koniecznie chciała iść spać, a ze względy na mój młody wiek nie chciała mi pozwolić na oglądanie telewizora. Nie mogłem nic wykombinować, ani prośbą ani niczym. Zacząłem więc mówić iż dzisiaj są moje urodziny i z tego powodu chcę sobie dzisiaj dokończyć oglądanie tego filmu - nie pomogło. Poleciałem zapłakany do swojego pokoju i tam kontynuowałem swój płacz, byłem wściekły, łzy ciekły mi ze złości po policzkach, w końcu usnąłem. Wtedy w płacz jak to dziecko wpadałem łatwo, to ze mnie Mama ukarała, że mnie Tata zbił, to, że przegapiłem swoją ulubioną dobranockę itp. Nazajutrz byłem nadal przejęty tym co się stało wczoraj. Wziąłem gazetę telewizyjną, poszukałem tytułu wczorajszego filmu, no i znalazłem: "Doskonały świat", nie wahając się poszedłem do Mamy i powiedziałem, ze chcę jeszcze jeden mały prezent z okazji urodzin. Jaki? - spytała Mama. Domyślacie się mej odpowiedzi. Powiedziałem, żeby się dowiedziała u koleżanek co było w tym filmie, a raczej jak się zakończył. Teraz już nie bardzo pamiętam, ale chyba odpowiedziała, ze się spyta - oczywiście odpowiedź miała na celu pozbycie się mnie, i to abym Jej nie zanudzał. Minął jakiś czas, może rok, może nawet i dwa lata, w każdym bądź razie podrosłem już trochę. Tytułu tego filmu nie zapomniałem, ale jak żem się rozczarował kiedy dowiedziałem się iż szedł on wczoraj. Tak, tak - przegapiłem go, inna stacja telewizyjna puściła go wtedy. Zrobiło mi się żal, miałem taką szanse dokończyć i nic. Łezka kręciła mi się w oku. Pamiętam iż gdy ktoś gdziekolwiek i kiedykolwiek pytał się mnie o mój ulubiony film, bez namysłu odpowiadałem: "Doskonały świat" i "Edward nożycoręki". Mijały kolejne dni i miesiące. Nastał nowy rok. Któregoś dnia otwieram gazetę z programem TV - patrzę, a tutaj napis: "Doskonały świat". Ucieszyłem się, ale to nie ja a raczej moje serce czy cos, nie wiem jak to opisać, cos jakby we mnie ulżyło. Powiedziałem sobie, ze tego nie przegapię, a że film szedł dość późno w nocy, wiedziałem, że go nie obejże (miałem wtedy tylko 1 telewizor, w pokoju rodziców). Nastawiłem więc nagrywanie, sprawdziłem wszystko (jak się później okażę nie wszystko), przewinąłem kasetę itd. O danej porze próbowałem ubłagać Mamę, abym oglądnął ten film - nieskutecznie. Ale pomyślałem, że przecież mi się nagra. Wstałem rano, poczekałem aż w domu nie będzie rodziców (takie filmy, które wywołują u mnie emocje, żal, smutek wolę oglądać sam) i włączyłem kasetę. Patrzę - nic. Nie ma. Przewijam kasetę do przodu, do tyłu i nic. Patrzę się, nagrywanie nastawiłem na prawidłową godzinę, ale nie na ten program. Rozpłakałem się, byłem zły, nie mogłem pohamować swoich emocji. Myślałem, że już nigdy nie uda mi się go oglądnąć (widziałem jedynie początek filmu, nie wiedziałem co się potem stanie, nie znałem zakończenia). Minęły kolejne miesiące, (po tak długim okresie nie wiem, czy wszystko dokładnie zapamiętałem, ale wydaje mi się iż jak na razie wszystko dokładnie pamiętam i Wam opowiadam) i lata. Jak żem się ucieszył kiedy zobaczyłem na którejś ze stacji TV reklamę tego filmu.
Zapisałem sobie na kartce aby nie zapomnieć, nastawiłem tak jak poprzednio nagrywanie bo film szedł późno i wiedziałem iż oglądnięcia tego filmu "na żywo" u mojej Mamy nie wywalczę. Następnego dnia wstałem pełen nadziei, włączam telewizor i Video, patrzę się - jest! No to super. Cieszę się. Poczekałem kilka dni aż dom będzie pusty, mamy nie będzie, tata w pracy, siostra już teraz nie pamiętam gdzie. Włączyłem film - zacząłem oglądać. Jeżeli ktoś z Was oglądał ten film to zapewne wie, że pod koniec filmu jest scena jak "Kevin Costner" wiąże pewną murzyńska rodzinę i zachowuje się jakby chciał zabić ich ojca. W tej chwili Philip (chłopiec którego porwał) podniósł rewolwer, wymierzył w Butcha (czyli w Kevina Costnera) i..... I koniec taśmy! Koniec Kasety! A ja na to w ryk, w płacz. Nie mogłem już wytrzymać. Podchodzę do Video, wysuwam kasetę, wsuwam, przewijam o kilka sekund w tył, w przód. Nie docierało to do mnie, nie docierało, że kaseta się skończyła, jeszcze w takim momencie! Płakałem, złość. Pytałem dlaczego? - choć sam nie wiem do kogo były skierowane te słowa, do Video? -nie... a do kogo? Od tego czasu minęło sporo lat, miałem komputer, potem Internet, a z upływem lat, telewizor do mojego pokoju. Gdy ktoś się pytał o mój ulubiony film, nieprzerwanie mówiłem "Doskonały świat" i "Edward nożycoręki". Zazwyczaj jak się oglądnie jakiś fajny/ważny dla nas film to on staje się ulubiony, a tamten stary traci miano ulubionego - jednak nie w tym przypadku. Dla mnie cały czas, nieprzerwanie jest ulubiony. Ale wróćmy do rzeczy, a raczej do opowiadania. Mijał czas i leciały lata. Pamiętam jak kiedyś bawiłem się w hakera na Gadu-Gadu (Gadu-Gadu to taki komunikator internetowy)- wpisywałem numer kogoś obcego i zamiast wpisać hasło do jego profilu to dawałem na "przypomnij hasło". I tutaj zależnie jak kto sobie ustawił, albo wysyłało mu hasło na podany przez niego e-mail albo wyświetlało się pytanie które ten ktoś sobie zadał w razie gdy zapomni hasło. Akurat to pytanie brzmiało: "Mój ulubiony film to?" - zastanawiałem się co wpisać, jaki tytuł filmu. Wpadł mi do głowy "Doskonały świat". Pomyślałem i tak nie wejdzie, to niemożliwe, ale wpisałem i.... weszłem. To przypadek? Wiem, ze zrobiłem komuś świństwo, no ale cóż... Byłem zdziwiony tym, że mi się udało. Jednocześnie przypomniałem sobie ten film. Pomyślałem, że nade mną i nad tym filmem krąży jakieś fatum, cos co nie pozwala abym zobaczył koniec filmu. To co teraz napisze stało się dość niedawno. Właściwie wczoraj i to mnie natchnęło do napisania tego tekstu. Siedzę w domu a tutaj słyszę reklamę Doskonałego świata w telewizji TVN! Myślę - teraz po prostu musze go dokończyć, mam telewizor, drzwi do pokoju, więc w czym problem? No i mam 16 lat - zabronić oglądać u mnie w pokoju mi nie zabroni? W dodatku, że w ten dzień są zaplanowane urodziny mojej siostry (tzn. miała je 5 dni temu ale na ten dzień zostali zaproszeni goście). Nadszedł ten dzień, nastawiłem sobie budzik z w zegarku na ręce na około 20:50 a film szedł gdzieś koło 21:20. Specjalnie tak, aby już wcześniej przyjść np. do domu gdybym był na polu i nie przegapić. Zadzwonił zegarek, chodziłem do domu, siedziałem razem z gośćmi mając cały czas w pamięci tę godzinę. Nadszedł w końcu ten czas, film się zaczął. Przyznam się, ze przegapiłem pierwsze 8 minut no ale cóż. Zacząłem oglądać. Nic się nie działo, goście w innym pokoju, ja sam - oglądam, zbliżam się ku końcowi, teraz wiem już co się dalej stało. Film się kończy, oglądam teraz moment w którym ranny Butch żegna się z chłopcem i dostaje niesłusznie kulkę w klatkę piersiową. Chłopiec idzie do niego zamiast do matki, płacze. I tutaj zaczynam ja płakać, jestem prawie dorosły, mam ponad 16 lat, płacze pierwszy raz w życiu po 16 przy filmie, jak długo czekałem na ten moment, smutne zakończenie. Nie chcę się rozstawać z Doskonałym światem, płacze, łzy ściekają mi po policzkach, tyle lat. Od dzieciństwa, aż po 16 latach dane mi jest oglądnąć ten film. Scena jest smutna a ja płaczę. Przyznam się i tutaj mówię Wam naprawdę szczerze, nie płakałem już tak długo, że zapomniałem już jakie jest to uczucie. Sam nie wiem, to moje chyba ostatnie łzy wypłakane na filmie, nigdy wcześniej tego nie robiłem, aż do teraz, do teraz na filmie na który czekałem od dzieciństwa. Nagle przypomniałem sobie jak płakałem za pierwszym razem, teraz płaczę chyba za ostatnim...
Jest to dziwne uczucie, z jednej strony ulga - nareszcie oglądnąłem, a z drugiej jeszcze większa rozpacz -koniec, nic więcej, rozstanie, od tak po prostu? Może ja sam nie chciałem poznać końca? Chciałem mieć nadzieję, że coś się wydarzy? Chyba tak. Wyciągnąłem wcześniej urwany skrawek papieru - wytarłem nim łzy, ponieważ miałem przeczucie, ze są one ostatnimi jakie wypłakałem w dzieciństwie, jeżeli jeszcze można tak to nazwać. Położyłem się spać, cały czas myśląc o filmie. Niby to tylko zwykły film, ale czy na pewno? Cos musiało w tym być i ja w to wierzę. Acha, papierek nasiąknięty moimi łzami schowałem i podpisałem... no właśnie jak? Sami powiedźcie, na pewno to wiecie.